The Great War: Western Front wil strategiegames heroverwegen

Het is altijd lovenswaardig als een game dingen anders probeert te doen dan alle anderen. In het geval van strategiespellen portretteren deze oorlogvoering vaak als een reeks beslissende beslissingen en veldslagen, die onvermijdelijk leiden tot een totale overwinning voor één partij. Petroglyph Games' The Great War: Western Front heeft echter een andere en aantoonbaar meer realistische benadering. Zoals de huidige gebeurtenissen ons helaas laten zien, zijn oorlogen vaak zinloos bloedige en slepende gebeurtenissen, waarbij mannen niets anders zijn dan kanonnenvoer in een sinistere strijd van nationale wil. Zoals ik eerder deze week tijdens een preview-sessie ontdekte, wil The Great War: Western Front een meer grindende en niet-overtuigende ervaring van oorlogvoering op zowel strategisch als tactisch niveau bieden dan de meeste games.

Het is duidelijk dat The Great War: Western Front's titel weinig twijfel laat bestaan over wanneer en waar het spel zich afspeelt. Het spel dropt je in de First World War's Western Front als de Britten, Fransen of Amerikanen aan de Allied kant of als de Duitsers aan de Axis kant. Miljoenen mannen stierven hier in een oorlog die meestal uitmondde in een loopgravenoorlog. Aan de ene kant spelen spelers strategisch op de turn-based Theater Map. Op deze zeshoekige kaart kunnen offensieven worden gelanceerd om regio's te veroveren, moeten financiën worden beheerd en kunnen onderzoekspunten worden gedistribueerd om nieuwe technologieën te onderzoeken. Aan de andere kant, wanneer er een gevecht plaatsvindt en de speler persoonlijk commando wil nemen, zoom je in op de Battlefield Map. Hier draait het allemaal om het bouwen van loopgraven, het oproepen van artillerieaanvallen en het verdedigen of aanvallen met een verscheidenheid aan eenheden. Overwinning op de Theater Map kan uiteindelijk worden bereikt door directe verovering of door de National Will van de vijand tot nul te brengen.

The Great War: Western Front heeft een ander tempo in de gameplay en dat werd me vrij snel duidelijk toen ik de campagne van het spel begon te spelen. Op het eerste gezicht is de Theater Map vergelijkbaar met het strategische element van bijvoorbeeld de Total War en Civilization reeks. Er zijn echter een aantal belangrijke verschillen. Toen ik meteen in het offensief wilde gaan, was ik naarstig op zoek naar een knop om nieuwe eenheden te maken, want dat is hoe ik meestal werk in turn-based strategie: creëer een groot volledig gestapeld leger en begin met plunderen en veroveren van nabijgelegen regio's. In The Great War: Western Front is dat onmogelijk, omdat je niet zomaar nieuwe infanterie-eenheden kunt trainen. In plaats daarvan kan de steunpilaar van je leger alleen worden uitgebreid door campagnevoortgang of evenementen. Je kunt wel tanks, vliegtuigen en belegeringsartillerie kopen, maar dit zijn slechts ondersteunende eenheden. Dit betekent dat je echt moet overwegen waar je je infanteriekorps plaatst en welke gebieden zwaar of slecht worden verdedigd.

De manier waarop het veroveren of verdedigen van regio's werkt, weerspiegelt ook de besluiteloosheid van de werkelijke veldslagen van de First World War en het belang van National Will. Om een regio vast te leggen, moet je de sterren van een regio tot nul brengen. Sommige regio's hebben vier of vijf sterren, wat betekent dat ze een reeks succesvolle gevechten nodig hebben om ze te vangen. Bovendien verliezen ze alleen sterren als de aanvaller een grote overwinning behaalt, op een schaal van negen opties die variëren van grote overwinning tot patstelling tot groot verlies. Het scoren van een kleine overwinning zal niets doen om een andere regio te veroveren, maar het zal de National Will van de vijand neerhalen en de jouwe een boost geven. Na mijn gameplaysessie voelde dat voor mij als de grootste vindingrijkheid van The Great War: Western Front. Overwinning of nederlaag is te vinden in de combinatie van het balanceren van voorraden, financiën, spionage en het winnen of bewust verliezen van gevechten om als winnaar uit de bus te komen met je National Will. Ik kan me voorstellen dat dit het een spel maakt voor meer geduldige spelers, omdat je geen snelle overwinningen kunt scoren.

Ik had ook de mogelijkheid om verschillende gevechten te spelen op de Battlefield Map. Hier lijkt de gebruikersinterface van het spel op andere spellen, met eenheidskaarten onderaan, enkele speciale aanvallen aan de rechterkant en een grote minikaart in de rechterbovenhoek. In de beginfase heb je tijd om loopgraven te bouwen en te upgraden, prikkeldraadhekken te leggen, mitrailleurnesten te installeren, verkenningsballonnen te positioneren en je artillerie te positioneren. Het vasthouden aan en vastleggen van strategische punten op de kaart is waar gevechten in wezen over gaan. Wanneer het gevecht begint, is het tijd om je infanterie-eenheden te micromanagen en de vijand te decimeren met barrages van je artillerie. Net als in werkelijkheid verlies je veel eenheden en moet je golf na golf infanterie-eenheden sturen, ondersteund door artilleriebeschietingen.

Tijdens de historische Battle of the Somme die ik aan het einde van mijn previewsessie speelde, had ik in het begin het doel om een aantal aanvallen af te weren, dit keer spelend als de Duitsers. Toen, na een grote explosie veroorzaakt door ondergrondse mijnen om de Britse verdediging open te blazen, was het mijn tijd om in het offensief te gaan. Ik heb me goed vermaakt met het spelen van deze strijd, want je wordt constant bezig gehouden. Elke succesvolle aanval of verdediging vereist een goede synergie tussen je infanterie en het dekken van vuur door artillerie. Het wegblazen van een vijandelijk infanteriepeloton met een goed geplaatst zwaar artillerievuur voelt goed. Ik gebruikte soms ook gasaanvallen en rookaanvallen voor dekking, maar ze leken niet zo impactvol als sommige goede oude explosies.

In de loop van de gevechten die ik speelde, heb ik een aantal dingen waargenomen die misschien moeten worden gepolijst. Het was soms best lastig om mijn infanterie-eenheden door de veiligheid van bijvoorbeeld een loopgraaf te krijgen. Ze renden vaak naar buiten of kwamen niet binnen en werden vervolgens neergemaaid, maar dat is misschien gewoon onervarenheid van mijn kant. Aan de andere kant zag ik ook de infanterie-eenheden van de AI af en toe in onlogische richtingen lopen. Je eenheid meenemen voor een wandeling parallel aan mijn loopgraven is niet de helderste beweging die ik me kan voorstellen, dus hopelijk wordt de AI in dat opzicht een beetje slimmer bij de release. Een ander ding is dat de gebruikersinterface en sfeer van de game naar mijn mening een beetje donkerder hadden kunnen zijn, om de verschrikkingen van de First World War een beetje meer weer te geven. Op dit moment zit er een lichtere vibe in de game, hoewel ik wel hou van de muziek die past bij de tijdsperiode van de game.

In een reactie op het uiterlijk van de game, is mijn mening dat de grafische kwaliteit en gameplay in een game de juiste balans moeten vinden: het ziet er ofwel echt goed uit en ik vergeef dat er gameplay ontbreekt, of de gameplay moet geweldig zijn en in dat geval geef ik niet zoveel om de beelden. The Great War: Western Front leunt meer op het laatste geval. Ik probeerde af en toe in te zoomen op mijn jongens in de loopgraven, maar het zijn gewoon een stel klonen zonder al te veel details. Je artillerie die de vijand raakt, ziet er ook beter uit en voelt beter aan als je uitzoomt, want van dichtbij is er gewoon niet zoveel te zien. Dat betekent echter niet dat er geen details in de omgevingen zijn, want het decor van het slagveld is gevuld met loopgraven, verwoeste huizen en schelpkraters. Visueel gezien zal de game je echter niet verbazen, maar de gameplay die je betrokken houdt, maakt het goed.

Al met al heb ik de indruk dat The Great War: Western Front een goed doordacht spel is dat een frisse kijk op strategiegames biedt, vanwege de nadruk op hoe grinding warfare kan zijn. Ik denk ook dat er genoeg historische onderdompeling is om je het gevoel te geven dat je een Foch, Ludendorff of Haig achter je computer zit. Er zijn interessante details zoals morele straffen voor de Allies wanneer verschillende naties in dezelfde strijd vechten, historische gebeurtenissen die de campagne beïnvloeden en een verscheidenheid aan authentieke eenheden en wapens om op het slagveld te bevelen. Een laatste ding dat ik niet heb kunnen ervaren, maar me geweldig lijkt, is het feit dat slagvelden zich zullen 'herinneren' wat er in eerdere gevechten is gebeurd: jij en de loopgraven van je vijand blijven op dezelfde locatie tussen gevechten, en ook slagveldlittekens dragen over van het ene gevecht naar het andere. Ik ben ook benieuwd naar de multiplayer van de game, die beschikbaar komt wanneer The Great War: Western Front op 30 maart op pc wordt gelanceerd via Steam en de Epic Games Store.