Waarom andere remasters het voorbeeld van The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered zouden moeten volgen

The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered kwam uit het niets en stormde zich een weg naar de Steam-bestsellerlijst en verzamelde miljoenen spelers op alle platforms. Bijna 20 jaar sinds het voor het eerst op onze schermen verscheen, was het een echte traktatie om Oblivion opnieuw te zien, met vernieuwde beelden, gameplay en meer.

Het probleem met een schaduwlancering echter, en vooral voor een die gehecht is aan de remaster van zo'n geliefde RPG, is dat de hype kan dienen als een beetje een oogklepper voor de kwaliteit van het spel onder alle opwinding. Bijna twee weken na de release van The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered lijkt het erop dat de hype gerechtvaardigd was.

Hoewel het geen perfect spel is, voelt de heruitgave van Virtuos zeker als een bijna perfect idee van wat een remaster kan zijn. Onmiddellijk, in de eerste trailers, terwijl Bethesda ons verzekerde dat dit slechts een remaster was, kwamen er gedachten op aan een remake. Het leek zo'n enorme verandering in zowel visuals als gameplay dat veel ontwikkelaars en uitgevers de remake-titel eraan zouden hebben gekoppeld. Het gebruik van remaster in plaats van remake was misschien alleen maar om fans te verzekeren dat de kern van Oblivion er nog steeds was, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dit ook aantoont dat er de afgelopen jaren te veel met de labels remaster en remake is gespeeld. Ook dat we veel te veel games hebben gehad die te weinig deden en die te recent zijn uitgebracht en zichzelf remasters noemen.

Kijkend naar jou, The Last of Us. Veel van het succes en de goodwill van The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered komt voort uit timing. Afwezigheid doet het hart groeien, zoals ze zeggen, en hoewel The Elder Scrolls niet afwezig is geweest in ons leven dankzij de eindeloze Skyrim-heruitgaven en ESO, zou het oneerlijk zijn om te zeggen dat fans niet hongerig zijn naar een nieuwe singleplayer-release in de franchise. Oblivion is niet nieuw, verre van dat, maar omdat het zo oud is, betekent dit dat er genoeg mensen zijn voor wie het nieuw is, en zelfs oudere fans hebben waarschijnlijk al jaren niet meer gespeeld, dankzij het feit dat het ongelooflijk gedateerd is.

Deze keer, deze afwezigheid, zorgt ervoor dat het minder aanvoelt als een geldklopperij en meer als een geschenk aan fans. Nu, zoals bij de meeste beslissingen in de game-industrie tegenwoordig, was geld waarschijnlijk de kern van deze remaster, maar als je slim bent, kun je mensen blij maken met een beslissing die mensen of een studio geld oplevert. 20 jaar wachten op een remaster is niet iets wat elke studio kan. Niet elke studio heeft het IP en de tijd, maar vooral bij modernere games is het moeilijk om precies te zien hoe graphics opnieuw werden gedefinieerd zoals ze waren voor de Oblivion-remaster. Vergelijk bijvoorbeeld de Horizon Zero Dawn Remaster uit het recente verleden met The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered en je zult zien hoeveel verschil de laatste biedt. Is het leuk dat de wereld er wat meer gedefinieerd uitziet in Horizon's eerste avontuur? Zeker, maar het voelt niet als een revolutionaire revisie zoals Oblivion deed.

The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered laat zien hoe effectief een remaster kan voelen als het echt iets uit het verleden naar de moderne tijd brengt, en hoezeer we als vanzelfsprekend zijn beschouwd door andere remasters die eigenlijk net iets meer getrouwheid toevoegen aan een spel dat we allemaal een paar jaar geleden hebben gespeeld. Het behouden van zoveel van de kern van de originele Oblivion heeft de remaster ook enorm geholpen. Oblivion heeft een unieke charme, en als je dat zou verliezen, zou dat schadelijk zijn geweest voor de release van het spel. Geflubde lijnen, zoom-ins voor dialogen en al die klassieke Bethesda-goedheid herinneren ons aan de keren dat we ons nergens anders zorgen over hoefden te maken dan de volgende zoektocht te verslaan, terwijl de beelden een glimp bieden van hoe de toekomst van Tamriel eruit zou kunnen zien.

Over de toekomst van Tamriel gesproken, als Bethesda iets gaat leren van de release van The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered, zou het moeten zijn dat mensen meer nodig hebben The Elder Scrolls. The Elder Scrolls Online is leuk en zo, maar niets brengt mensen zo samen als praten over de domme dingen die ze doen in de singleplayer-RPG's die Bethesda uitbrengt. En hoewel Bethesda tientallen jaren aan zijn volgende RPG's kan werken, zou de heruitgave van Oblivion de studio moeten informeren dat niet alles op Starfield-schaal hoeft te zijn. Mensen verwachten ingewikkelde systemen, maar het feit dat wat in wezen een klassieker uit 2006 is, met een nieuwe verflaag en enkele andere aanpassingen, het zo goed doet, zou Bethesda alles moeten vertellen wat het moet weten. Gooi het boek niet weg, probeer ons niet opnieuw voor te stellen wat The Elder Scrolls zou kunnen zijn. Als er iets is, breng het dan terug naar zijn roots, want The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered informeert mensen hoeveel Skyrim heeft verloren op het gebied van mechanica.

Dus, wat kunnen we wegnemen van deze puinhoop? Remasters moeten in de eerste plaats ambitieuzer zijn en meer tijd uittrekken om ervoor te zorgen dat fans zich versteld voelen als ze zien dat hun jeugdklassiekers naar moderne normen worden gebracht. We hebben ook meer goede definities nodig van wat een remake versus een remaster is. Mensen moeten zich niet achter de oren krabben als het werk aan The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered er substantiëler uitziet dan elke andere grote remaster in de recente geschiedenis, maar nog steeds niet de titel van remake verdient. Ten slotte zou Bethesda eerlijk gezegd een chillpil kunnen nemen als het erom gaat ervoor te zorgen dat elke nieuwe RPG zo enorm en adembenemend is dat we nog tien jaar niet aan een andere kunnen denken. Mensen houden van de oudere games vanwege hun avonturen, hun charmes en de complexiteit en details die ze boden zonder noodzakelijkerwijs een enorme ruimte voor jou te bieden om in te zijn.