Wat je moet weten over Sonic Frontiers

Zoals we in onze eerdere previews hebben vermeld, is Sonic Frontiers een moeilijk te vatten spel. Op sommige momenten geweldig, op andere momenten woedend, blijft de game tenminste trouw aan de geest van zijn hoofdpersonage, omdat het altijd op het randje leeft.

• Sonic Frontiers toont een groot potentieel, maar voelt nog steeds als een Chaos Emerald in de rough


• Ik heb Sonic Frontiers op Gamescom gespeeld en het ziet er veel beter uit

Na het spel onlangs meer dan zes uur te hebben gespeeld, had ik een goede kans om een beetje dieper in enkele van de nieuwe elementen te duiken, vooral het "open zone" -formaat dat de gebruikelijke formule van de serie drastisch verandert.

Als je meer wilt weten over de open zones, de voortgang, het verhaal en nog veel meer, en vooral wat onze hoop we wekt en wat ons zorgen baart, zal dit artikel een overzicht geven.

Open zones

De belangrijkste nieuwe toevoeging aan Sonic Frontiers zijn de open zones. In plaats van de gebruikelijke high-speed levels, zijn dit enorme open gebieden die je vrij bent om te verkennen zoals je wilt. Nadat ik nu drie van de zones had geprobeerd - Kronos Island, Ares Island en Chaos Island - merkte ik dat elke zone heel anders aanvoelde. Niet alleen visueel, maar ook qua algehele sfeer, vijandelijke variatie en gameplay-uitdagingen. Chaos Island heeft zelfs een groot konijn uit de hoge hoed getoverd door volledig 2D te gaan wanneer ik het het minst verwachtte.

Dat gezegd hebbende, veel van de zones voelen onvruchtbaar aan. Struikelen over een gecrasht ruimteschip of een mysterieuze ruïnes voegt een beetje opwinding toe, maar over het algemeen zou er zeker meer kunnen zijn om organisch te ontdekken (in plaats van blindelings punten op de kaart na te jagen). Vergelijk Kronos Island met de wereld van Rime of Ares Island met Journey, en het is duidelijk dat de wereld van Sonic Frontiers niet helemaal kan concurreren met deze indie-inspanningen. Helaas hebben de open zones ook last van vreselijke pop-in, en vaak wordt de actie een beetje rommelig omdat verschillende evenementen tegelijkertijd beginnen te gebeuren.

Progressie

Als semi-open wereldtitel legt Sonic Frontiers een enorme nadruk op het verkennen en op het doen van verschillende nevenactiviteiten. Om ervoor te zorgen dat je van alles een voorproefje krijgt en om te voorkomen dat je door het verhaal bladert, bevat de game veel verzamelobjecten - sommige gebruikt voor het bevorderen van het plot en andere voor het upgraden van je vaardigheden.

Over vaardigheden gesproken, de skill tree werkt niet echt zoals in een normale RPG, omdat je waarschijnlijk alles vrijspeelt zodra de game toch voorbij is. In plaats daarvan dient het als een manier om je geleidelijk kennis te laten maken met elke aanval of speciale vaardigheid in plaats van je meteen aan het begin te overweldigen.

Natuurlijk heeft dit alles een groot nadeel, omdat Sonic Frontiers soms een beetje grindy kan aanvoelen. Al tijdens het spelen door de tweede zone, Ares Island, zul je in veel gevallen gedwongen worden om nogal saaie activiteiten te doen om het juiste aantal sleutels, kristallen en andere glanzende objecten te verdienen, in plaats van uit eigen beweging te verkennen. Wat dat betreft voelt het ontwerp nogal gedateerd aan.

Strijd

Ik was een beetje bezorgd toen ik hoorde dat Sonic Frontiers behoorlijk gevechtszwaar zou zijn, maar tot mijn verbazing lijkt het eigenlijk een van de sterkste aspecten van de game te zijn. Allereerst passen Sonics gevechtsvaardigheden goed bij het personage. Zijn kenmerkende zet Cyloop laat je in cirkels rennen waardoor vijanden verward en openstaan voor tegenaanvallen, terwijl Stomp Attack optimaal profiteert van zijn springvaardigheden. Alle vijanden hebben unieke aanvalspatronen en het beste van alles is dat je je hele vaardigheden moet gebruiken om ze te verslaan. En dan zijn er nog de eindbazen die soms - wanneer ze het beste werken - platforming, puzzel en combat combineren wat leidt tot uiterst bevredigende ontmoetingen.

Het enige kleine nadeel van de gevechten is dat sommige vijanden nogal eendimensionaal zijn, zowel in hun ontwerp als in hun move set. Maar naarmate elk type vijand evolueert tijdens het spel, kun je nog steeds voor verrassingen komen te staan, wat ook kan helpen om de enigszins lage moeilijkheidsgraad van de meeste ontmoetingen te compenseren.

Platforming en besturing

Sonic Frontiers is uiterst intuïtief te begrijpen, omdat de blauwe egel een veel beperktere move-set heeft dan pakweg Mario. Dit maakt het gemakkelijk om in het spel te komen en de platformuitdagingen nemen mooi toe in moeilijkheidsgraad, zodat je vertrouwd raakt met de bedieningselementen voordat je hardere obstakels naar je gooit.

Het is echter nog steeds niet perfect, verre van dat. De blauwe egel is nooit een onbekende geweest voor frustratie en goedkope sterfgevallen, en Sonic Frontiers is geen uitzondering. Misschien moet Sonic Team meer kijken naar op ritme gebaseerde autolopers zoals Bit. Trip Runner en Super Meat Boy Forever, waarbij ik vaak het gevoel heb dat controleproblemen meer een geval zijn van het spel dat je geen hint geeft van wat je moet doen - springen, van rijstrook veranderen of zo - tot de allerlaatste beweging wanneer je al halverwege een klif bent.

Verhaal

Het verhaal heeft altijd een grote rol gespeeld in Sonic-games, en naar mijn mening is het bijna altijd slecht geweest. Misschien ben ik verwend door de memes en het fanmateriaal dat veel grappiger lijkt, en soms ook ontroerender, dan wat de eigenlijke schrijvers kunnen verzinnen. Zonder al te veel te spoilen - dat mag me eigenlijk niet - lijkt het verhaal dit keer in ieder geval in een aantal interessante richtingen te gaan met een diepere karakterisering van personages als Amy en Dr. Eggman die tot nu toe nogal eendimensionaal zijn geweest.

Helaas is het verhaal slecht verteld. Terwijl Sonic's vrienden gevangen zitten in cyberspace verzamel je geleidelijk grondstoffen, die hen veranderen van glitchy hologrammen in echte personages van vlees en bloed. Passeer een bepaalde drempel en je ontgrendelt een nieuwe cutscene die helaas niet te vergelijken is met de levendige en levendige scènes van de eerdere games. Ik heb geen probleem met talking heads als ik naar een Franse kunstfilm uit de jaren 60 kijk, maar voor een grote Sonic-game zouden we meer moeten kunnen verwachten qua filmische presentatie.

Het is belangrijk op te merken dat al deze indrukken alleen zijn gebaseerd op delen van Sonic Frontiers. Dus hopelijk wegen de positieve punten nog meer op tegen de negatieven wanneer de volledige game op 8 november uitkomt.