Yakuza 6: The Song of Life

De Yakuza-reeks is de afgelopen jaren in Japan erg succesvol gebleken voor Sega en verzamelde een sterke aanhang over verschillende PlayStation-generaties sinds de PS2. Om een of andere reden is de reeks nooit écht aangeslagen in het Westen. Er is een gevestigde groep fans, maar de games hebben nooit de aandacht gekregen die ze verdienen - wellicht door de verlate releases of misschien dat de titels té Japans zijn. Wellicht kan Yakuza 6: The Song of Life hier verandering in brengen. Het is de eerste game die de volledige overstap maakt naar de huidige consolegeneratie (voorgaande Yakuza-games verschenen zowel op PS3 als PS4) en we hoefden "slechts" een jaar op de game te wachten (en niet drie jaar zoals bij Yakuza 5).

En wat dat betreft moet gezegd worden dat Yakuza 6: The Song of Life nieuwe spelers uitstekend welkom heet. Het eerste uur wordt gebruikt om terug te blikken op de gebeurtenissen die naar de game leiden, waarbij de focus hoofdzakelijk ligt op de hoofdpersoon van de reeks Kazuma Kirya en zijn relatie met zijn gekozen familietak, Haruka.

Kazuma Kiryu vindt eer belangrijk en accepteert een vierjarige gevangenisstraf om op een of andere manier zijn vrijheid te kopen en te verzekeren dat zijn weeshuis op Okinawa niet samen met hem ten onder gaat. Haruka, een Japanse popidool, kondigt op het podium haar vertrek aan en verklaart het voormalige Yakuza-lid te steunen. Natuurlijk loopt niet alles zoals Kiryu hoopt. Als Haruka terugkeert naar het weeshuis op Okinawa krijgt de pers lucht van de Yakuza-achtergrond en wordt ze verzocht weg te gaan. Spoel drie jaar vooruit en Kiry verlaat de gevangenis en gaat vanuit Okinawa op zoek naar Haruka. Het brengt hem naar Kamurocho, waar blijkt dat Haruka een ongeluk heeft gehad en in een coma terecht is gekomen. Om het nog ingewikkelder te maken is ze bevallen van een baby. Wie de vader is en waarom ze hier niemand over heeft verteld blijft een mysterie.

Als dit klinkt uit iets uit een soapserie, dan zit je er niet ver naast. Yakuza is een vreemde doch smakelijke cocktail van een Japanse-versie van GTA gemixt met eigenzinnige personages plus veel mini-games en activiteiten. Het is doordrenkt met de Japanse cultuur en, hoewel het een authentieke sfeer heeft (rondlopen in Kamurocho is geweldig), zijn er ook elementen die niet boteren met onze Westerse smaakpapillen. Zo werden we bijvoorbeeld geïntroduceerd aan een mini-game waarin je moest live-chatten, iets wat de nodige ongemakkelijke ("cringy") situaties voorschotelde. Gelukkig zijn deze zijactiviteiten grotendeels optioneel. We kwamen ook enkele terugkerende mini-games tegen, zoals de honkbalkooien en de hostessclub. We zagen ook een kattencafé tijdens onze speelsessie, maar hadden geen tijd meer om deze te spelen, maar blijkbaar levert dit een zijverhaal op waar je het café moet managen. Ander leuk zijvermaak was het verhaal van Haruka's grootste fan: een klein meisje dat opzoek was naar merchandise van haar idool, die niet meer in de winkel te verkrijgen is nadat de pers haar koppelde aan de Yakuza.

En we hebben geeneens ons bezoek aan de arcade Club Sega genoemd in Kamurocho, waar je zowel Puyo Puya en Virtua Fighter 5 kunt spelen - beide volledig te spelen met twee spelers vanuit het hoofdmenu, iets wat enorme toegevoegde waarde is in ons optiek. Het erfgoed van Shenmue leeft verder in Yakuza en blijkbaar zijn er meer games om te ontdekken als je verder in het avontuur komt.

Kiryu is de definitie van iemand die je terug laat komen. Hij haat het leven als gangster en de invloed die dit heeft op zijn geliefden. Met een gezonde tegenzin slaat hij geboefte in elkaar, terwijl hij stoïcijns de rust bewaart. Onder zijn adem vervloekt hij Kamurocho en aangezien hij een tijdje "uit de game" is geweest worden er continue "oude man"-grapjes naar zijn hoofd geslingerd. In zulke maten dat je je bijna medelijden met hem krijgt (hij ziet er echter erg fris en fruitig uit voor iemand die zijn leven bij de Yakuza heeft doorgebracht en net uit de gevangenis komt). Dit zorgt er gezamenlijk, op een of andere manier, voor dat er continue - tussen de serieuze en minder serieuze mini-games door - een gevoel van dringende noodzaak aanwezig lijkt te zijn.

Hoewel het eerste uur grotendeels bestaat uit het samenvatten van het verhaal tot aan de daadwerkelijke game, via dialogen en tussenfilmpjes, werden we uiteindelijk losgelaten in Kamurocho. Hier waren we onder de indruk van het gevechtssysteem, dat eenvoudig te leren is en voldoende variatie biedt dankzij de mogelijkheid om vijanden en voorwerpen om je heen vast te pakken. Er is een enorm gevoel van bevrediging in het gebruiken van een verkeerspion om het gezicht van een gangster mee in te slaan. Dat de boeven waarmee je vecht hebben allemaal een naam hebben en smakeloze zonnebrillen dragen maakt dit extra vermakelijk. En hoewel we slechts deze slechts kort konden uitproberen lijken de vaardigheden en de ontwikkeling daarvan de nodige diepgang te bieden.

Het voelt alsof de Yakuza-reeks een vrij grote sprong voorwaarts maakt met Yakuza 6: The Song of Life, terwijl het zijn bizarre opzet - waarvan de fans dol op zijn - behoudt. De authentieke Japanse sfeer een rijke personages, die meer bieden dan het op het eerste gezicht lijkt, zijn hier de grote trekpleisters en misschien is het eindelijk tijd dat een breder publiek de deugd van Yakuza ontdekt.